دوستش داشتم
بگذر ز من ای آشنا / چون از تو من دیگر گذشتم...دوستش داشتم
بگذر ز من ای آشنا / چون از تو من دیگر گذشتم...پر انرژی
سلام و صد سلام به دوستان عزیزم:
امیدوارم حالتون خوب باشه و شاد و موفق باشید.
من که عالیم. شرایط زندگیم خیلی خوب شده.
تغییر کردم و هیچ چیز نمیتونه مانع شادی من بشه.
انقدر انرژی دارم که نمیدونم چطوری تخلیه ش کنم.
امیدوارم که شما هم پر انرژی باشید و پرقدرت.
چیه؟ تعجب کردین؟ آره عوض شدم. خیلی عوض شدم.
از این به بعد نوشته هامم عوش میشن.
به زودی با مطالب جدید میام.
فقط منو ببخشید که دیر به دیر به روز میکنم وبلاگو. واقعا نمیرسم.
خیلی سرم شلوغه.
دوستون دارم.
ضجه
برو عزیزم خدا به همرات تو دیگه منو نداری
کاش بمیرمو نبینم که دیگه ذلیل و خواری
اگه درد تو منم من خب دیگه دردی نداری
ما حالا داریم می سازیم کاش بدونی بی کس و کاری
ضجه نزن برای من خواست خدا بود
تو برو آهسته و آروم که دیگه منو نداری
حرفی نزن برای من قسمت ما بود
این منم خسته و داغون تو دیگه منو نداری
اگه حرفامو شنیدی تو برو چیزی نگو
که دیگه طاقت ندارم تو نزار بیشتر ببارم
اگه اشک من میریزه فکر نکن گونه هام خیسه
گریه ی من از درونه زندگیم شده ویرونه
ضجه نزن برای من خواست خدا بود
تو برو آهسته و آروم که دیگه منو نداری
حرفی نزن برای من قسمت ما بود
این منم خسته و داغون تو دیگه منو نداری
پست ویژه: تولد
سلام:
۲۲ سال پیش یعنی سال ۱۳۶۶ روز ۵ فروردین ساعت ۶.۳۰ بهداز ظهر در بیمارستان مادران
واقع در عباس آباد تهران دنیا اومدم.
عکس اول مربوط به ۴ماهگیمه و عکس دوم هم الانم(چه زود گذشت.نه؟
).
راستی از همتون به خاطر نظرای قشنگتون ممنونم و شرمنده از اینکه نمیرسم جواب
بعضی کامنت ها رو بدم یا دیر جواب میدم.
امید
باز هم سکوت کردم
و با دلی گرفته و مخزون
صدایش کردم
صدایم نیز مانند دلم گرفته بود
با چشمانی تر و دلی شکسته
به جاده تنهایی خود نگریستم
و آرام درون خود شکستم
نبود تا اشک هایم را ببیند
با با نوازشش مرا تازه کند.
عقربه ها و زمان بی پروا در تکاپو
و دل من رفیق این تنهایی تلخ
و لبانم پر از نجوای مهرآمیز نگاهش
و هنوز کورسویی از امید را
درون وجود سردم
احساس میکنم...
87.9
آزاد
می خواهم آزاد بنویسم. نیاز به قافیه ندارم. نوشته ی من آزاد است. شکایتی دارم
از این روزگار تلخ. چراهایی درون ذهنم نقش بسته. پاسخی برای آنها ندارم.
نمی دانم این درد تلخ چیست که مرا از درون خرد میکند.
به خاطراتم رجوع میکنم. شاید پاسخی بیابم.
اما باز هم سرگردان... نا امید نمی شوم. شاید روزی جواب را پیدا کردم.
شب است. جیرجیرک ها مشغول آوازند. طنین صدایشان همه جا را پر کرده.
بی اختیار به نقطه ای خیره می شوم...
می نویسم. می نویسم تا غم ها را از یاد ببرم. تا دلتنگی ها را فراموش کنم.
تا پریشان و سر در گم نمانم. باید استوار بود. نا امید نخواهم شد.
حال که قدم به این جاده گذاشته ام، تا انتها خواهم رفت.
راه گریزی نیست. می روم تا خود را بیابم. آری می روم...
زندگی همین است. حرکت در جاده ای برای یافتن خویش. میروم...
آزاد و رها...
9/10/1387
ایستادگی
ایستادم تا آزادگی را فریاد کنم
وقفلی بر دهان سکوت زنم
تا اهریمنان زشت کردار را
بر سر سفره ی عدالت بنشانم
تنها و غریب در این میدان نبرد
با دشنه هایی از تهمت دست و پنجه نرم کردم
توشه ی راه من ایمان و استواریست
و در دلم روزنه هایی از امید
به خیال باطل آن اهریمنان بداندیش
شکست و پشیمانی از آن من است
چرا که توشه ی آنان نفاق و دورویی
در زندگی ننگ آلودشان است
آری حقیقت چیز دیگریست
اینان فقط ظاهرش را آراسته اند
همه جا پراست از صدای فریادم
طبل رسوایی شان به صدا در آمده
9/10/1387
سلام
سلام دوستای عزیزم.
منو ببخشید. مدت طولانی ای نبودم.درگیر یه سری مشکلات بودم.
به زودی با یه پست جدید برمیگردم.
دریا چه ی سکوت
در خت صبح گل کرده است
به سا عت مچی زمان می نگرم
نبض باد می تپد
زمین زیر پای ما –
ما را از برابر اینه ی گرم خورشید می گذراند
لحظه به لحظه پیر می شویم
در این زمین پهناور-
در این لحظه-
هیچکس نمی داند کی هستیم و چه کار می کنیم
همانگونه که بی توجه به گردش- زمین- زمان می گذرانیم
دلشادم چون بهار در راه
صبح باز با دریاچه ی سکوت با من روبروست
پرده را کنار می زنم
غنچه ها ی کار چون قطرات جوشان آب کتری شکفته می شوند
لحظا تی دیگر چای زندگی آماده می گردد
-
بی خبر از هوای بیرون
روی قلبم نشسته ام
ترانه ی کوههای برفی آفتاب پوش را زمزمه می کنم
وقتی به طول زمان بر می گردم
آنها نیز جز نام ها چیزی نیستند
سرد سرد
اینجا پراز سرماست
درون وجود من
دردی بی انتهاست...
تبسمی رو به آسمان
به کدامین طلوع امیدوار؟
دقایقی در آغوش خدا گذراندم
کوتاه اما دلنشین...
این درد تاوان کدامین گناه است؟
گناه تنهایی
یا گناه دلتنگی؟
چشمانم را بستم
وجودم پر از خالی...
گرمای آغوشش سرمای وجودم را پس می زد.
رویایی پر از حقیقت...
سرمایی پر از گرما
آغوشی پر از تنهایی
و یاسی پر از امید...
۱۳۸۷/۸/۲۳
گفتگوی یک سوسک با خدا
یک سوسک با خدا گفت : کسی دوستم ندارد . می دانی که چه قدر سخت است ، این که کسی دوستت
نداشته باشد ؟ تو برای دوست داشتن بود که جهان را ساختی . حتی تو هم بدون دوست داشتن …
خدا هیچ نگفت . گفت : به پاهایم نگاه کن ! ببین چقدر چندش آور است . چشم ها را آزار می دهم.
دنیا را کثیف می کنم. آدم هایت از من می ترسند. مرا می کشند. برای این که زشتم. زشتی جرم من است.
خدا هیچ نگفت. گفت: این دنیا فقط مال قشنگ هاست. مال گل ها و پروانه ها. مال قاصدک ها.
مال من نیست . خدا گفت: چرا، مال تو هم هست. خدا گفت : دوست داشتن یک گل،دوست داشتن یک
پروانه یا قاصدک کار چندانی نیست. اما دوست داشتن یک سوسک، دوست داشتن " تو" کاری دشوار
است. دوست داشتن، کاری ست آموختنی و همه کس، رنج آموختن را نمی برد. ببخش، کسی را که تو
را دوست ندارد، زیرا که هنوز مومن نیست، زیرا که هنوز دوست داشتن را نیاموخته، او ابتدای راه
است. مومن دوست می دارد. همه را دوست می دارد. زیرا همه از من است و من زیبایم، چشم های
مومن جز زیبا نمی بیند. زشتی در چشم هاست. در این دایره، هر چه که هست، نیست الا زیبایی...
آن که بین آفریده های من خط کشید شیطان بود. شیطان مسئول فاصله هاست. حالا قشنگ کوچکم!
نزدیک تر بیا و غمگین نباش. قشنگ کوچک نزد خدا رفت و دیگر هیچ گاه نیندیشید که نازیباست.
نگاه
هرگاه گلی را بوییدی، هرگز نگاهش مکن.
چون اگر نگاهت را به خاطر سپارد، شوق دوباره دیدنت پرپرش خواهد کرد...