مرگ من نزدیک است
آسمان مرا به خود می خواند
بوته زار از غم من پژمرده...
تکه برگی که پراز یاد من است
واز آن شبنم دلتنگی من میریزد...
مرگ من نزدیک است
کاروانی ابدی در راه است...
کاکتوس های اتاقم غمگین
سفری خواهم داشت تا درون خورشید...
مرگ من نزدیک است
سرنوشتم دگر اینجا گم شد...
دوستانی که مرا یاد بردند
کسی از رفتن من می گرید؟
زنده ماندن درد است...
مرگ من نزدیک است
باتوام ای آشنا
سالهاست که صدایم هستی...
گرچه دلتنگ توام این روزها!
مهربانی هایت درون قلبم
حسرت دیدن توست فریادم.....
رضا-15/7/1390