دوستش داشتم
بگذر ز من ای آشنا / چون از تو من دیگر گذشتم...دوستش داشتم
بگذر ز من ای آشنا / چون از تو من دیگر گذشتم...بدرود
منو از من نرنجونم
از این دنیا نترسونم
تمام دلخوشی هامو
به آغوش تو مدیونم
یه جایی توی قلبت هست
که روزی خونه ی من بود
به این زودی نگو دیره
به این زودی نگو بدرود...
؛دوستان خوبم سال نو مبارک؛
دگر نیست
وقتی که دیگر نبود .....من به بودنش نیازمند شدم.وقتی که دیگر رفته بود........من به انتظار امدنش نشستم.وقتی که دیگر نمیتوانست مرا دوست بدارد من او را دوست داشتم. وقتی او تمام کرد من شروع کردم...... وقتی او تمام شد من اغازشدم...................و چه سخت است تنها متولد شدن......مثل تنها زندگی کردن.......مثل تنها مردن......
بی انتها
طلوع سپیده دم
در ساحلی آرام
و زندگی مسافرانی خسته
در پهنای امواج
گذر زمان
در پی راز نمایش
و شکفتن آن تراژدی
سپری شد
در آن هنگام
پسرکی صبور
با نگاهی عاشقانه
و صدایی زیرکانه
در پی ناکامی اهدافش
و خوف وزیدن باد گرم
آرام آرام
ساحل را ترک گفت
گرمایی شرجی
و صدای پر پیچ و خم باد
و اندوه تنهایی چمنزار
درونش رخنه کرده بود
رفتن مسافران از ساحل
و ترس از سرانجامی ناشناخته
و نگاه ابری پسرک
دریایی از غم بود...
رضا-جمعه 8/5/1389
باز هم ۲۸شهریور
انگار همین دیروز بود تابستان سال ١٣٨١
یا دقیق تر ۲۸ شهریور ۱۳۸۱
اون زمون ها وبلاگ هنوز زیاد جا نیافتاده بود و وبلاگنویس خیلی کم بود و هنوز خیلی ها وبلاگنویسی رو درک نکرده بودن و یه دختر بود که می نوشت ... برای دلش می نوشت.
به قول خودش یه بچه که می نوشت.یه بچه ١٥ ساله که خیلی از سنش بیشتر می فهمید. چیز زیادی به شروع مدرسه ها نمونده بود که اون دختر قصه ما با یه سری از وبلاگ نویسا(و بچه های پل تاک و کلکده) قرار میزارن برن کوه و اتفاقی که نباید بیافته افتاد.یه سنگی از کوه اومد پایین و دختر قصه ما هم راهی شد ... راهی یه راه دور...
نمی دونم تو این دنیای بزرگ و بی سر و ته جا برا یه دختر ۱۵ ساله کم بود که زمین نتونست تحملش کنه؟
خدایا ! این دختر به کی بد کرده بود؟ حق کی رو خورده بود؟
به هر حال حمکت تو هست و ما ازش بی خبریم.
نمی خوام براتون نوحه بخونم و قصه تعریف کنم ولی به خدا حیفه یاد اون دختر ۱۵ ساله ای که سنگ کلش را به کل شکسته بود و خون بالا می آورد فراموش بشه.
حیفه یاد کوچکترین وبلاگنویس فوت شده ایران فراموش بشه!
همیشه می گفت(به روایت یکی از دوستان): تا شقایق هست زندگی باید کرد!
شقایق خانم ما که زنده ایم پس کجا رفتی؟
نمی دونم چند تا از شما ماه پیشونی رو میشناختید
(http://forozan.persianblog.ir) نمی دونم چند بار ویلاگش رو دیدید یا اصلا تا حالا سری بهش زدین یانه.
ولی می دونم که اگه اون پست های اخریش رو بخونین و اشک از چشماتون سرازیر نشه خیلی.....
آره دختر قصه ما به فردا امید داشت.همیشه از یه عشق حرف می زد می دونم واقعی بود و میدونم قلب بزرگی داشت.
آره فرقی نمی کنه ماه پیشونی بگی یا فروزان یا شقایق .
فقط مهم اینه که دیگه اون دختر دوست داشتنی بینمون نیست.
مهم اینه که اون معصوم ۱۵ساله داره از بالا نگامون می کنه...
می خواد زنده باشه - می خواد زندگی کنه-می خواد عاشق باشه -می خواد دوست داشته باشه - می خواد.....
اما الان داره تو آسمونا دنبال عشقش می گرده. شاید زمینی ها لایقش نبودن.
همه اونایی که براش عاشقتم فدات بشم راه انداخته بودن کجان؟ اونایی که بی چاره رو تو وبلاگش هم راحت نمی گذاشتن کجان؟ اونا که کامنت ها رو با فحش های می تونم بگم غیر اخلاقی گند کشیده بودن الان کجان؟
الان که 6 سال گذشته هر وقت میرم تو وبلاگش باز هم اشک چشمام سرازیر میشه رو صورتم و نمی تونم جلوی خودم رو بگیرم.
با این که هرگز ندیده بودمش ولی انگار به اندازه سن کمش می شناختم اونو!
چرا قطعه ۲۱۷ ردیف ۳۹ شماره ٢٣ این قدر خاک گرفته؟
یه پیشنهادی دارم که امیدوارم مورد قبولتون واقع بشه و اون اینه که
بیاین یادش رو برا همیشه زنده نگه داریم. به یاد ماه پیشونی روز 28 شهریور که روز فوتش بود رو به عنوان روز وبلاگ نویس جوان نام گذار ی کنیم و همیشه به یادش باشیم.
این طوری است که میشه ماه پیشونی همیشه تو دلمون ماه پیشونی بمونه. یه سر به وبلاگش بزنید: http://www.forozan.persianblog.ir/
ضمن این که از وبلاگ نویس ها خواهش می کنم این مطلب رو تو وبلاگشون انعکاس بدن و همچنین اعلام کنن که 28 شهریور سالگرد فوت فروزان(ماه پیشونی) به عنوان روز وبلاگ نویس جوان در تاریخ ایران ثبت شد!
تاریکی
صندوقچه ای از خاطرات
در چمنزاری متروک
در کلبه ای تاریک
خودنمایی میکرد
نجوای پسرکی تنها
همراه کوهی از اندوه
در آن کلبه ی غمناک
سکوتی پرفریاد بود
خورشید در جستجوی آرامش
مهربان با چمنزار
دارای تابشی عظیم
که با غرش ابر سیاه محو شد
نجوایی از خشم
بر شانه های خورشید
و نگرانی پسرک
همه جا سایه افکنده بود
تنهایی آن بوته زار
سزای بی توجهی به ابر سیاه
و فرو رفتن در تاریکی
توسط خورشید بود
و نامهای حک شده
برروی صندوقچه
که با رسیدن طوفان
یکی یکی خط خورد...
رضا-5/5/1389
خنجر مهربانی
و بعداز روزها دوباره مینویسم
نه از تنهایی،نه از جدایی و دوری
این بار از نبودنت شکایتی ندارم
روزگاری از فراق تو روزی ده بار میمردم
آری ستاره ای زیبا غروب تنهاییم را ربود
ستاره ای از جنس الماس که قلبم را از آن خود کرد
فرشتگان صدای فریادم را به خدا رساندند
و او یکی از ستارگانش را برایم پیشکش نمود
تلخی ها رسم رفاقت با لحظه را به من آموختند
آن ستاره ی زیبا خرده های قلبم را به هم وصل کرد
زمزمه هایی آشنا از مرزهایی دور شنیده شد
و دلتنگی هایم با خنجر مهربانی خدا تکه تکه شد..
رضا-22/3/1389
.
از یک ستاره
خاطرت جمع هر جا باشی، توی غربت یه کسی هست
خاطراتت زندگیشه، اون غریبه خاطرت هست
اون که تو هفت آسمونش، یه ستاره هم نداره
اون منم که دل خوشیشه، گل من کسی رو داره
افسانه
مردی تنها,رهسپار جاده ای پر از دلتنگی
در انتظار مژده ای از دیاری دور
در فکر معنایی برای واژه ی بودن,می رفت
یاد خاطراتش با بوته ی یاس او را می آزرد...
نسیمی که تلخی سکوتش را باور کرده بود
همانند صدای افتادن شبنمی از روی برگی
و کبوتری که از خیالی خاموش می خواند
و زیبایی پروانه ای که او را به باغی از رویا می برد...
خنده ی تاریکی بر لبانش نشسته بود
هر نیلوفری را که می دید, می گریست
اما بادی می وزید که اشک هایش را می ربود
تکه های دلش در آن دشت نیلگون تنهایی پنهان بودند...
جویباری از مسیری دور با درخششی عمیق صدایش می زد
سوار بر موجی از امید نزد آن رویا رفت
خنجری از آن سراب صدایش را شکست
آری,درخشش آن رویا,افسانه ای بیش نبود...
رضا
ستاره های دخترک
دختر بچه عاشق این بود که ستاره ها رو بشمره
و هر روز صبح بیتابی می کرد تا زود شب بشه و بتونه ستاره هاش رو بشمره
اما از وقتی که تب کرد و انقدر درجش بالا بود که زد به چشماش و کورش کرد
دخترش خوشحال تر شد که دیگه روزی وجود نداره تا جلوی اون و ستاره هاش رو بگیره
و ستاره ها اومده بودند تا یار همیشگی دخترک باشند تو دنیای همیشه تاریکش
نوازش خورشید
سلام
سال نو رو به شما دوستای عزیزم تبریک میگم.
امیدوارم امسال به همه ی آرزوهاتون برسید و امسال سال آزادی و رفاه همه ی مردم ایران باشه.
امروز ۵ فروردین روز تولدمه و ازتون دعوت کردم که سر بزنید.
یکی از شعرای جدیدمو که تو هرکلمه ش هزار معنی نهفته ست به این مناسبت اینجا گذاشتم:
تماشای دریا
کنار ساحل بیکران
هنگام عشق بازی موج
و گشودن پنجره ی رویا
کنار جاده ای روشن
شنیدن صدای خورشید
سوار بر بال نسیم
و شمردن بوته زار
در آن مسیر زیبا
شفافیت چشمه ای زلال
با جوششی عمیق
و صدایی پرنوازش
پایان آن مسیر
باغی از گل های رنگین
زمزمه هایی آشنا
کنار سایه ی درخت
اشک های میخک
در امتداد زیبایی نارنج
اندوه آسمان
و قطره هایی از باران
؛پایان آن رویا؛
رضا - ۱۹/۱۰/۱۳۸۸
